Η Χαμένη Ατλαντίδα



Η πιθανή ύπαρξη μιας αληθινής Ατλαντίδας ήταν θέμα που συζητήθηκε ενεργά κατά την κλασσική αρχαιότητα, αλλά συνήθως το απέρριπταν και το διακωμωδούσαν. Η ιστορία έμεινε βασικά άγνωστη κατά τον Μεσαίωνα και ξανά ανακαλύφτηκε στις αρχές των σύγχρονων χρόνων. Ακόμα και σήμερα, η Ατλαντίδα εμπνέει τη μοντέρνα λογοτεχνία, από επιστημονική φαντασία ως κωμικά βιβλία ως και ταινίες. Έχουν γραφτεί πάνω από 8000 βιβλία παγκοσμίως για την Ατλαντίδα, ενώ τα άρθρα που έχουν αφιερωθεί σε αυτήν ίσως ξεπερνούν το εκατομμύριο.




Επειδή είναι μια ιστορία που ενσωματώνεται στους διαλόγους του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα θεωρείται από κάποιους ως παραβολή που κατασκευάστηκε από τον Πλάτωνα για να εξηγήσει τις πολιτικές του θεωρίες. Αν και η ιστορία του Πλάτωνα φαίνεται σαφής στους περισσότερους μελετητές, μερικοί προτείνουν ότι η περιγραφή του είναι εμπνευσμένη από παλαιότερες παραδόσεις. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Πλάτωνας βασίστηκε σε προηγούμενα γεγονότα, όπως την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης ή τον Τρωικό πόλεμο. Ο πρώτος που απέρριψε την διήγηση ως φανταστική, ήταν ο μαθητής του, Αριστοτέλης. Εξαιρώντας την κοινή δυσπιστία πάνω στο θέμα, βλέπουμε ότι για την Ατλαντίδα δεν έγραψε μόνο ο Πλάτωνας αλλά και ο Ηρόδοτος, ο Πρόκλος, ο Στράβων, ο Πλίνιος και ο Τιμαγένης.




Η Ατλαντίδα είναι ένα μυθικό νησί που πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τίμαιος» και «Κριτίας». Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα βρισκόταν πέρα από τις «Ηράκλειες Στήλες», το σημερινό Γιβραλτάρ. Οι Αιγύπτιοι ιερείς πληροφορούν τον Σόλωνα πως 9000 χρόνια πριν από την εποχή τους υπήρχαν οι Άτλαντες. Αυτοί υπερτερούσαν σε αρετή, σοφία και τεχνολογία, ώσπου τους διέφθειρε η αλαζονεία και επιτέθηκαν στην Ευρώπη και γενικότερα στις παράκτιες πόλεις της Μεσογείου. Οι μόνοι που είχαν το σθένος να τους αντισταθούν και να τους πετάξουν στην θάλασσα ήταν οι Αθηναίοι. Μέτα ήρθε η «θεία» τιμωρία και το νησί τους, που ήταν τόσο μεγάλο όσο η Λιβύη και η Μικρά Ασία μαζί,  μετά από ένα σεισμό που έφερε μεγάλο κατακλυσμό, καταποντίστηκε στα βαθιά νερά του Ατλαντικού μέσα σε μία μέρα και μία νύχτα.





Ο καταποντισμός της Ατλαντίδας, σύμφωνα με υπολογισμούς που βασίζονται στον Πλάτωνα αλλά και σε σύγχρονες επιστημονικές έρευνες, πρέπει να συνέβη πριν από περίπου 12000 χρόνια, κοντά στο 9.600 π.Χ. Υπάρχουν πολλές αναφορές αρχαίων λαών που συνηγορούν τόσο στην ύπαρξη της Ατλαντίδας όσο και στο κατακλυσμό. Από τον «Κώδικα Τροάνο» και «Κώδικα Μπουντουρίνι» των Μάγια μέχρι την ινδική «Ραμαγιάνα», τους Αζτέκους και τους Κέλτες, συναντούμε αναφορές και ιστορίες για ένα αρχαίο ανώτερο πολιτισμό και ένα τεράστιο κατακλυσμό που αφάνισε τα πάντα.




Αν οι αναφορές αυτές και οι αναμνήσεις των λαών θεωρούνται από πολλούς θρύλοι και φαντασιώσεις, έρχεται η φύση να διαψεύσει τους πάντες και να επιβεβαιώσει την ύπαρξη αυτής της ξηράς στη μέση του Ατλαντικού, που σήμερα δεν υπάρχει πια.





Ο λέμμος, ένα νορβηγικό τρωκτικό έχει μια πολύ ιδιαίτερη συμπροφορά. Όταν ο πληθυσμός των λέμμων αυξάνεται και δημιουργείται πρόβλημα διατροφής, μαζεύονται σε κοπάδια και διασχίζουν όλη την χώρα μέχρι να φτάσουν στην θάλασσα. Εκεί το κοπάδι πέφτει στο νερό και κολυμπάει δυτικά μέχρι που πνίγονται όλοι. Προσπαθούν να φτάσουν κολυμπώντας σε μια ξηρά που υπήρχε δυτικά και εκεί έβρισκαν φαγητό όταν τελείωναν τα αποθέματα της πατρίδας τους.  



Πιο παράξενη συμπεριφορά, που ίσως οφείλεται σε ενστικτώδεις αναμνήσεις, παρατηρούμε στα αποδημητικά πουλιά που κάθε χρόνο διασχίζουν τον Ατλαντικό από την Ευρώπη προς την Νότιο Αμερική. Καθώς τα πουλιά πλησιάζουν στις Αζόρες, αρχίζουν να πετάνε σε μεγάλους κύκλους σαν να αναζητούν κάποια γη να ξεκουραστούν. Όταν δεν βρίσκουν τίποτα, συνεχίζουν το ταξίδι τους αλλά επαναλαμβάνουν τους κύκλους κατά την επιστροφή τους.




Ακόμη ένα παράδειγμα είναι τα ευρωπαϊκά χέλια που κάθε δυο χρόνια αφήνουν την μόνιμη κατοικία τους και φτάνουν κολυμπώντας στην Θάλασσα των Σαργάσσων για να αναπαραχθούν σε βάθος μεγαλύτερο των 500 μέτρων. Η συγκεκριμένη περιοχή του Ατλαντικού κοντά στις Βερμούδες ίσως να αποτελεί την αρχέγονη πατρίδα ή τον προσωρινό τόπο διαμονής και αναπαραγωγής τους.



Το μόνο σίγουρα και κοινά αποδεκτό είναι πως τα νερά του Ατλαντικού ωκεανού φυλάσσουν καλά το μυστήριο που λέγεται Ατλαντίδα… 




Σχόλια